Met een bepakte Volvo was ik weer op een vroege donderdagochtend onderweg naar Zolder. Ik had een goed gevoel, want ik wist dat het voor mij mogelijk was om Joost te verslaan. Het moet er toch een keer van komen dacht ik… Aangekomen op Zolder bleek dat het aantal deelnemers wat aan de lage kant was. Dat kon echter de pret niet drukken, want er was ruim baan en ik kon nu op hoge snelheid mooie handrem entry’s maken. De handrem voelde vertrouwd aan, net of ik er altijd al mee gewerkt had! De baan was uitdagend, met op het einde wederom een lage snelheid- hairpin. Nu kon ik echter met de kortere overbrenging er prima doorheen komen. Het iets lagere gewicht zal vast ook meegeholpen hebben. Ik kon dus gewoon op high- grip banden blijven rijden. Alles ging perfect.. totdat het 12 uur werd.. Hé jammer, training voorbij, eerst een uur pauze.
Andy Jaenen riep iedereen bij elkaar voor een briefing. Omdat er mensen bezig waren om de vangrail te spuiten was de complete baan iets verschoven. Iedereen kon nog een uur extra trainen alvorens de kwalificatie zou beginnen. Zo ging ook ik weer de baan op. Na enkele rondes kwam ik weer het rechte stuk op. Ik ging van het gas af, maar de gas was blijven hangen waardoor de Volvo onverminderd door “blaasde”. In een reflex trapte ik de koppeling en de rem in. De motor raakte bij het gebrek aan een toerenbegrenzer zwaar overtoerd. Ondanks dat ik zo snel als ik kon het contact weer uit had gezet, vreesde ik voor de motor. Onder de motorkap kwam ik er achter dat het acceleratiesproeiermechanisme was losgetrilt, dit deel was achter het vlotterhuis blijven hangen waardoor de gasklep ook open was blijven staan. Ik had het vastgeslagen deel weer losgemaakt en starte de motor. Direct was er een luid gebonk uit het motorruim te horen. Ik keek op mijn meters, maar zag niks vreemds. Zo rustig als ik kon reed ik terug naar de “pits”.
De wedstrijd zou over een kwartier beginnen. Waar komt dat gebonk toch vandaan joh? Het lijkt wel of m’n drijfstanglagers eruit liggen… Uiteindelijk kwamen we erachter dat het vliegwiel en de krukaspoelie toch wel heel vreemde bewegingen maakte.. Einde motorblok, einde round 6.
De dag was echter nog niet voorbij, en ik moest nog met de Volvo thuis zien te komen. Ik weet dat ik een risico neem door m’n (straatlegale) driftauto ook als vervoer te gebruiken. Echter is dit voor mij de enige betaalbare optie. Dus daar stond ik dan. De ANWB, wist niets van het feit dat het om een speciale auto ging. Echter wilde ze mij en de oude Volvo 340 niet verder helpen dan de dichtst bijzijnde garage. De kosten van een reis en kredietbrief steek ik volgend jaar dus mooi in extra gereedschap, laat ik er niet meer woorden over vuil maken. Maar daar stond ik dus nog steeds. Uiteindelijk hebben vrienden vanuit het thuisfront een trailer en een bus geregeld en mij met de Volvo opgehaald in Zolder, mijn dank is zeer groot jongens!
Hoe nu verder? Het motorblok heeft flink schade opgelopen, en dat terwijl ik al een tijdje zat te denken aan meer vermogen, meer cc’s en meer betrouwbaarheid. Er is een bedrijf dat me wil gaan helpen een totaal nieuwe motor op te bouwen. Hierover later meer. Ook kan ik zolang de Volvo op de operatietafel ligt deelnemen aan de kamikazecup met een “Garage van de Hee” gesponsorde BMW325i. Wellicht is dit een goed moment om alles even op een rijtje te zetten. Jullie horen nog van me…
Iedereen die een mogelijkheid heeft aangeboden mij te helpen met de terugreis, toppie!
